Jennifer Bergkamp – Ik zie je, ik hoor je!

Mijn leven heeft het afgelopen 2 jaar een enorme professionele shift doorgemaakt, alles kwam in een stroomversnelling en de hoeveelheid kansen die mij geboden werden om het verpleegkundig imago op te krikken waren overweldigend. De mensen die met mij mee begonnen te lopen het afgelopen jaar waren de mensen waar ik mij aan spiegelde, de mensen die ik bewonderde en die zich echt durven uit te spreken als het erom draait. Mee mogen lopen in dit gezelschap was, dacht ik altijd, volledig out of my league.

In basis ben ik een zorgverlener en in mijn overtuiging was ik altijd een niet al te beste zorgverlener. Mijn opleiding had mijn 20 jarige zelf er van overtuigd dat mijn afwijkende beroepshouding en mijn sociale kwaliteiten niet past binnen een beroep als dit. Ik zette mezelf dus neer als de underdog, ik had al mazzel genoeg dat ik mocht functioneren in dit beroep dus vooral niet de boventoon voeren en je werk doen. Men zit niet te wachten op mijn mening. Mijn bewondering echter voor de verpleegkundigen en voor het verpleegkundig vak bleven enorm. Bij bewondering bleef het want de stap om zelf de opleiding te gaan doen was te groot.

Tot ik in een burn out terecht kwam en mijn hele leven en mijn mindset onder de loep moest nemen om weer te kunnen functioneren. Ik had mijn eigen professionele rol zo klein gemaakt dat ik 3 dagen lang niet meer in staat was te lopen, fysiek niet meer in staat om mijn ene voet voor de andere te zetten. En dat heeft mij de stuipen op het lijf gejaagd, dat je verstand in staat is om je lijf volledig on hold te zetten.

Na mijn herstel was de les dat ik mijn verstand serieus moest nemen. Uitdaging dus. Ik besloot te springen. Ik verwachtte op dat moment van mijn zoon dat hij na de zomervakantie op een derde basisschool zou starten en dat hij daar zijn best zou doen. Hoe kon ik dat van hem vragen als ik zelf niet het lef had om hetzelfde te doen. Dus ik pakte zijn hand en we sprongen samen, hij op zijn volgende school en ik op de verpleegkundige opleiding. “Als je iets eng vindt” vertelde ik hem, “Zoek iemand die je vertrouwt, houdt die hand vast, doe je ogen dicht en spring. Gewoon springen van de hoge. Je angst blijft altijd achter op de duikplank.”

Ik begon mijn kunst te combineren met mijn schrijven. In eerste instantie om gewoon te toetsen wat ik deed, wat ik vond en hoe ik handelde bij mijn collega’s. Die stukjes werden gewaardeerd, mijn mening, mijn schrijfstijl en mijn kunst. Ze werden mooi gevonden en bij elk stukje dat gewaardeerd werd durfde ik mij weer wat kwetsbaarder op te stellen. Kwetsbaarheid bleek een kracht, een ondergewaardeerde en gevreesde kracht.
Mijn opleiding bleek een eye opener. Ik was al lang die verpleegkundige, die afwijkende houding werd enorm gewaardeerd en ik mocht zelfs middenin de Covid crisis op tv ons prachtige vak vertegenwoordigen.

Daarna kwam alles in een stroomversnelling. Dat promoten van het mooiste vak van de wereld mag ik inmiddels doen middels exposities en de stukjes die ik schrijf worden op het moment gebundeld, ze gaan vanaf mei 2023 de wereld over met mijn kunst om alle zorgverleners te inspireren en te verbinden onder de titel ‘Lofzang’. Langzaam begint de kracht van verpleegkundigen ook in andere sectoren belangstelling te krijgen. Ik zal in oktober mijn eerste gastles geven op Nyenrode business university die draait om de reflectieve vaardigheden van een verpleegkundige vormgegeven door een kunstenaar. Ik mag mijzelf inmiddels Artist in Residence noemen bij Kunst en Cultuur Aalsmeer, een heel mooi podium om elkaar weer te vinden en echt de mens weer te gaan zien te midden van alle stroomversnelling waar we zitten. Want dat is het mooiste wat er is, elkaar vinden, die prachtige mensen die vol passie staan te doen wat ze kunnen zien vertellen wat ze doen en daarmee alle mensen in hun omgeving meenemen in een stroom positieve energie.

Dat is ook wat ik in mijn volgende expositie weer zie, de Helden in de Jeugdzorg vanaf 13 oktober te zien in het Oude Raadhuis te Aalsmeer, prachtige vakmensen die staan te doen wat ze kunnen. Ondanks regels en bureaucratie echt de mens proberen te zien, daar weer een stukje in te hebben mogen meelopen is zo mooi. Het proces voorafgaand aan de expositie is eigenlijk het mooiste stukje.

Ik zie je, ik hoor je, laat mij begrijpen wat je doet en wat het met jou doet.