“Kijk naar de persoon, niet naar wat je aan de buitenkant ziet,” begint Sharon van Rijnstra terwijl ze terugdenkt aan de start van haar carrière in de zorg. Het is een simpele, maar krachtige boodschap die de kern raakt van haar reden om deze weg in te slaan. Sharon’s reis in de zorg begon niet alleen vanuit een verlangen om anderen te helpen, maar ook vanuit een diepe wens om voorbij de oppervlakte te kijken en de mens achter de situatie te zien. Het is deze visie die haar heeft gemotiveerd, geleid en gevormd tot de professional die ze vandaag is.

Hart voor de zorg

Sharon’s interesse in de zorg kwam voort uit een persoonlijke ervaring, een ‘rugzakje’, zoals ze het zelf noemt. Ze was zich al vroeg bewust van de uitdagingen waarmee mensen kampen, niet alleen op fysiek of mentaal vlak, maar ook op het gebied van emotionele verbondenheid. Het waren deze ervaringen die haar motiveerden om een pad in de zorg te kiezen. Ze besefte dat het voor haar niet alleen ging om het bieden van praktische hulp, maar vooral om het opbouwen van een echte relatie met cliënten en het creëren van een veilige ruimte waarin ze zich begrepen voelen. “Ik zit tegenover iemand en kijk naar de persoon, niet naar hoe gek diegene zich gedraagt of wat voor tics ze bijvoorbeeld hebben,” vertelt Sharon. Het is een filosofie die ze heeft omarmd en die haar in staat stelt om zonder oordeel naar anderen te kijken, iets wat essentieel is in haar vakgebied.

Een van de inspirerende momenten in Sharon’s carrière kwam toen ze erin slaagde een band op te bouwen met een cliënt die door anderen al snel werd afgeschreven vanwege zijn gedrag. In plaats van hem te beoordelen op zijn acties, koos Sharon ervoor om te focussen op de persoon zelf en de tijd te nemen om een echte relatie op te bouwen. Het resultaat was niet alleen een verbetering in zijn gedrag, maar ook een positieve verandering in zijn eigen beeld van zichzelf en hoe anderen met hem omgingen. “Soms is het zo simpel als iemand zien en horen zonder oordeel,” zegt Sharon. “Dat moment waarop je een connectie maakt, en je merkt dat iemand zich veilig en gewaardeerd voelt, dát zijn de momenten waarvoor ik het doe.” Het zijn die momenten van verbinding die voor haar het echte verschil maken en haar herinneren waarom ze ooit voor de zorg heeft gekozen.

De uitdagingen van zelfreflectie

Natuurlijk was het pad in de zorg niet altijd zonder obstakels. Sharon heeft te maken gehad met momenten waarin ze twijfelde aan haar eigen capaciteiten en worstelde met de emotionele tol die het werk soms kan eisen. Maar juist in die dieptepunten vond ze haar grootste kracht. “Ik ben iemand die met een rugzakje de zorg in kwam,” vertelt ze openhartig. “Het verschil voor mij is dat ik mijn triggers ken en op mezelf blijf reflecteren.” Sharon’s vermogen om te reflecteren op haar eigen ervaringen en deze om te zetten in tools voor haar werk is wat haar onderscheidt als zorgprofessional. Ze ziet haar eigen uitdagingen niet als een last, maar als een bron van kracht en inzicht die ze kan inzetten om anderen beter te begrijpen en te ondersteunen.

“Ik gun het mijn collega’s om net zo goed naar zichzelf te kijken en te herkennen wat hun eigen triggers zijn,” zegt Sharon. “Niet zodat het een last wordt, maar juist een kracht die je kunt inzetten in je werk.” Het is deze wijsheid en zelfkennis die haar niet alleen een betere professional maakt, maar ook een bron van inspiratie voor haar collega’s en anderen in de zorg.

Een blik naar de toekomst

Voor Sharon draait zorg niet alleen om de cliënt, maar ook om de persoonlijke ontwikkeling van de zorgverlener zelf. Ze gelooft dat wie in de zorg werkt, voortdurend moet blijven leren en reflecteren, zowel op professioneel als persoonlijk vlak. “Ik hoop dat meer mensen in de zorg beseffen hoe belangrijk het is om naar jezelf te kijken en te groeien door reflectie,” zegt ze.

Sharon is een voorbeeld voor veel zorgprofessionals die worstelen met de balans tussen hun eigen emoties en hun werk. Haar openheid over haar eigen proces en haar bereidheid om zichzelf kwetsbaar op te stellen maken haar verhaal niet alleen inspirerend, maar ook herkenbaar voor velen. Het is een boodschap van hoop en kracht voor iedereen die in de zorg werkt: dat je eigen ervaringen je niet hoeven te beperken, maar juist je grootste troef kunnen zijn.

De kracht van menselijkheid in de zorg

Het verhaal van Sharon is er een van compassie, zelfreflectie en doorzettingsvermogen. Haar reis in de zorg laat zien dat het niet alleen gaat om wat je doet, maar vooral om hoe je het doet. Voor Sharon gaat het om het zien van de mens achter de cliënt, het bouwen van relaties en het creëren van een veilige omgeving waarin mensen zichzelf kunnen zijn. “Laat je eigen normen en waarden los en kijk naar de persoon die voor je zit,” besluit Sharon. “Want uiteindelijk draait het in de zorg om het bouwen van vertrouwen en veiligheid.”

Sharon’s verhaal herinnert ons eraan waarom de zorg zo’n krachtig en essentieel vak is. Het gaat niet alleen om genezing en ondersteuning, maar ook om het zien, waarderen en respecteren van elke persoon, precies zoals ze zijn.

Recruiter en ondernemer

Naast het werken in de zorg als Recruiter richt Sharon zich, met haar eigen bedrijf, op het begeleiden van mensen die hoog sensitief zijn, zelf ook ´rugzakjes´ bij zich dragen en moeite hebben in het vinden van verbinding met zichzelf. Ze hoopt hierdoor mensen dichter bij zichzelf te krijgen, waardoor ze vanuit hun eigen authenticiteit hun leven kunnen leiden.

Ze is nog maar 24 jaar en heeft inmiddels drie jaar werkervaring binnen de zorg en voornamelijk in het ziekenhuis. Eerst op de afdeling Neurologie en Stroke Care Unit, vervolgens op de afdeling Neurochirurgie. Haar drijfveren om in de zorg te werken? Niet alleen vindt ze het heel leuk om met mensen te werken, ook was biologie een van haar favoriete vakken op school. En uiteindelijk is de serie Grey’s Anatomy ook een belangrijke reden geweest om te kiezen voor dit vak.
Hobby’s? Festivals en reizen! Tijdens de opleiding heeft ze voor haar stage vijf maanden in Tanzania gewoond.

Sinds maart 2021 werkt ze op de afdeling Neurochirurgie. In tegenstelling tot haar haar vorige baan, waarin ze een grote mate van zelfstandigheid in werken heeft ontwikkeld, wilde ze nu meer uitdaging. Er lag een sterke behoefte om weer nieuwe dingen te leren. De kans was er, dus greep ze deze met beide handen aan. Overigens was het een hele omschakeling voor haar, maar aan uitdaging geen gebrek.

Neurochirurgie, de afdeling en werkzaamheden

Post operatieve zorg voor patiënten die een operatie nodig hebben aan het hoofd of ruggenmerg. Een uitdagende werkinvulling van de dag is een understatement. Er wordt specialistische zorg verleent aan patiënten die bijvoorbeeld door een trauma (ongeluk) een behandeling nodig hebben. Maar ook voor patiënten die voor een biopt op de afdeling terecht komen. Bijzonder vindt Daphne de gedragsverandering en de cognitieve uitdagingen waar de patiënten mee te maken krijgen wanneer er problemen met de hersenen zijn.

Hoe ziet een doorsnee werkdag eruit voor jou?

Wij beginnen de dienst met het inlezen van de rapportage van de collega’s van de aflopende dienst. Het is dan de bedoeling om een zo goed mogelijk beeld te krijgen van de patiënten die er liggen en welke bijzonderheden er zijn. Vervolgens krijgen we een gezamenlijk overdracht waarbij er ruimte is om nog vragen te stellen. Daarna loop ik bij de patiënten langs om te zien hoe het gaat.

Hoe zag jouw studieloopbaan eruit?

Na het voortgezet onderwijs, waar ik de havo heb gedaan, heb ik me aangemeld voor de opleiding HBO Verpleegkunde technische stroom. Het is een combinatie van de opleiding Verpleegkunde met de opleiding tot operatieassistent of anesthesiemedewerker. Ik heb gekozen voor operatieassistent. Het verlossende antwoord, na een strenge selectieprocedure, was een grote opluchting. Ik was toegelaten en ik zag mezelf al staan in de operatiekamer. Vervolgens ben ik begonnen aan de opleiding, ik was nog maar 17 jaar. Zo leergierig als ik was, ging ik aan de slag. Een combinatie aan perfectionisme en een enorme drang om het aan te gaan. Twee HBO opleidingen in vier jaar tijd. Mijn eerste operatie waar ik bij mocht zijn, intens en indrukwekkend. Overigens heb ik toch besloten om na het eerste jaar de focus te leggen op verpleegkunde. Na mijn oriëntatiejaar als operatieassistent heb ik toch de moed gehad om deze keuze te maken. Het voelde een klein beetje als falen gezien de zware selectieprocedure en de tijd die de opleiders en collega’s in mij hadden geïnvesteerd.

Doorstuderen of specialiseren?

Ik ben nu bezig met de vervolgopleiding Neurologie verpleegkundige, een opleiding die 14 maanden duurt. Het is een specialisatie/verdiepende opleiding, aangeboden vanuit de Radboud Health Academy. Met ongeveer vier lesdagen in de maand, vrijgesteld door mijn werkgever, mag ik me hier in verdiepen. Voorlopig ligt hier mijn focus. Daarna? Mijn droom is de spoedeisende hulp. Daar zou ik graag naartoe willen werken, omdat mijn afstudeerstage op de afdeling Acute Opname was. Een afdeling waar alle specialismes bij elkaar komen en afwisseling/dynamiek enorm groot is. Ook hier is een vervolgopleiding voor nodig, de Spoedeisende Hulp opleiding. Ook deze duurt in totaal 14 maanden.

Mijn vader, mijn voorbeeld

Ik ben, zoals de meeste mensen me kennen, een echte levensgenieter. Ik wil het maximale uit het leven halen en dat komt doordat ik op jonge leeftijd (15) mijn vader verloor. Het was een moeilijke periode maar het heeft me wel gemaakt tot wie ik ben vandaag de dag. Zelfstandig, volwassen en een tikkeltje onzeker. Mijn vader werkte super hard voor ons, hij zorgde er altijd voor dat we niets tekort kwamen. Na zijn overlijden kwam mijn moeder er alleen voor te staan die deze rol meer dan goed vervulde. Van mijn ouders heb ik geleerd om door te zetten en niet zomaar op te geven. Ik neem mee dat wat ik doe, met passie moet doen. Ik sta voor wat ik doe en geef niet op!

Reflectie

Werken in de zorg vraagt kan veel van je vragen. Het is niet alleen een dienst draaien, afsluiten en naar huis. Wil je beter worden in jouw werk, dan is er meer nodig. Zelfreflectie, een must volgens Daphne. Als je hier niet over beschikt, dan weet je ook niet waar je verbeterpunten liggen. Hoe kun je groeien als er niet voor openstaat? Een terechte vraag, zo stellen we vast. Zeker omdat het gevolgen kan hebben voor de patiënt waarmee je werkt.

Wat is jouw boodschap aan studenten die op het punt staan een keuze te maken voor een vervolgopleiding?

Het is natuurlijk niet alleen billen wassen. Er is veel meer, het gaat om mensen die je mag helpen in de meest kwetsbare en moeilijke momenten in hun leven. Een operatie die het leven zou kunnen veranderen en/of verbeteren. Er kan zoveel meer en je bent echt van betekenis voor de mensen die je hard nodig hebben.

Werving van studenten?

Werving van verpleegkunde studenten mag zeker meer aandacht krijgen. In mijn testimonial (link) sta ik stil bij hoe dat nu gaat. Ik vind het belangrijk dat we moeten beginnen bij het voortgezet onderwijs en daar veel meer aandacht aan mogen besteden. Nu is dat nog veel te weinig en ik denk daar graag in mee.

“Er zijn mensen die binnen de zorg jaren op eenzelfde groep kunnen werken. Ik kan dat niet, voor mij moet er ergens wat reuring zijn,” vertelt Gwen Stücklschwaiger in dit interview. “Er moet iets te overpeinzen en te ontwikkelen zijn. In de zorg zijn zoveel mogelijkheden. Ik ben op veel plekken geweest. Ik kom daar altijd iets brengen – mijn kennis en inzet, en iets halen – wat ik kan leren van anderen en waarin ik mijzelf blijf ontwikkelen.”

Gwen is 48 jaar en werkzaam als speltherapeut in de jeugdzorg en in de verstandelijk gehandicaptenzorg. Speltherapeut is zij niet altijd geweest, wel werkt zij al jaren binnen de zorg.

Waar begint jouw carrière?

“Ooit was ik een zijinstromer die vanuit de grafische industrie in de zorg belandde. Ik heb taken uitgevoerd die nu niet meer bestaan, zoals het letterlijk vormgeven van krantenpagina’s door papier te knippen en te plakken. Dan werd er een film van gemaakt en moest die per autokoerier naar de andere kant van het land. De grafische industrie ging digitaliseren. De banen lagen niet meer voor het oprapen en ik wilde graag vastigheid, omdat wij een huis wilden kopen en een gezin wilden beginnen.”

“Zo rolde ik, via een grapje van een vriendin die nog wel vacatures wist, in de gehandicaptenzorg. Dat was in Baarn bij Amerpoort. Ik was net moeder geworden en had gesolliciteerd op een functie als begeleider bij ‘zeer ernstig en ernstig gedragsgestoorde verstandelijk gehandicapten’. Ik kwam uit de techniek en had echt geen idee. Ik wist niet dat er ook andere doelgroepen bestonden. Ik reageerde vanuit mijn gevoel en dat werkte kennelijk goed, maar ik kon toen totaal niet onderbouwen waardoor dat goed ging. Wat was het dan dat ik deed? Ik weet nog goed dat ik voor het eerst een man moest scheren, een man die boven mij uittorende, en ik voel nog de onwennigheid. Niet weten hoe überhaupt een scheerapparaat werkt en dan ook nog zo intiem dicht bij een man dit te moeten doen. Je went snel aan dit soort dingen, maar in het begin kan dat wat spannend zijn. Het is belangrijk dat mensen die collega’s inwerken hier niet zomaar aan voorbijgaan.”

“Binnen een week had ik op die groep een eerste escalatie met een cliënt te pakken,” vervolgt Gwen. “Een nagel in mijn arm, waarvan ik nog steeds een litteken heb en een flinke dreun rijker. Toen maakte ik de balans op. Wat deed dit met mij? Zou ik dit aankunnen? Zou ik hiermee om kunnen gaan? Ja, dat zou mij lukken. Het was niet leuk, maar ik vond dat ik niet ‘van de leg was’ en ik zag dat de man in kwestie ‘even de weg kwijt was’ en dat het niet om mij persoonlijk ging. Ik werkte onregelmatige diensten, ons tweede kind werd geboren en ik volgde de hbo-opleiding SPH (nu is dit Social Work). Ik had nooit voor mogelijk gehouden dat ik een hbo-opleiding voor elkaar zou kunnen krijgen, maar dit bleek een schot in de roos. Ons derde kind werd geboren, dit was geen belemmering voor mijn studievoortgang.”

Ook binnen het werk werd er veel geïnvesteerd in ontwikkeling door middel van diverse soorten scholing, zoals een autismecursus en videotraining. “Ik deed een tweejarige opleiding leergangcoach. En zo ontwikkelde ik dat ik niet alleen op gevoel werkte, maar ook kon onderbouwen wat ik deed en waarom iets wel of niet werkte. Ik leerde hoe ik anderen hierin kon trainen en heb verschillende trainingen gegeven. Om mijzelf te ontwikkelen schreef ik het boek wat ik zelf miste toen ik in de verstandelijk gehandicaptenzorg begon ‘Gewoon een goede begeleider’.” (Via uitgeverij Boekenbent te bestellen https://www.boekenbent.com/shop/product_info.php?products_id=858 ).

Hoe ben je speltherapeut geworden?

“Ik heb ongeveer 18 jaar met veel plezier bij Amerpoort gewerkt. Ik heb mijzelf doorontwikkeld in verschillende taken en functies met verschillende doelgroepen binnen de verstandelijk gehandicaptenzorg. Vervolgens werd ik onrustig. Ik voelde dat ik niet meer op mijn plek zat. Ik merkte dat ik uitdaging en een juiste balans van taken miste. Maar wat dan wel, dat was mij nog niet duidelijk. Dus ik besloot op zoek te gaan. Want als je blijft zitten waar je zit, komt er ook niks nieuws op je pad. Ik sprak met mijzelf af een veilige plek te verlaten, me in het diepe te gooien. En ook al zou dit tegenvallen, vasthouden aan dat dit de enige manier was om mij verder te ontwikkelen.”

“Dus liet ik mij detacheren bij verschillende organisaties. Bij St. Philadelphiazorg ging ik vervolgens in loondienst, ook daar kwam ik een project tegen waar aardig wat werk aan de winkel was. Ik rolde daarna in de functie van leidinggevende op zeer pittige locaties. Maar ik was nog steeds bezig met mijn zoektocht naar wie ik zou willen worden. Naast de dynamiek van mijn werk had ik besloten een masteropleiding te doen om mijzelf te verrijken. Het werd de opleiding tot speltherapeut aan de CHE. Ik wilde graag weer iets meer bezig zijn met creativiteit en inhoud. Uiteindelijk heb ik, een half jaar na mijn masterdiploma, gesolliciteerd op de functie van speltherapeut bij Triade Vitree en heb ik de baan gekregen. Ook ben ik daarnaast mijn eigen speltherapiepraktijk Verbeeltenis gestart.
(www.verbeeltenis.nl) Ik voel mij als speltherapeut als een vis in het water. Alles wat ik in de jaren hiervoor heb gedaan en meegemaakt, komt nu samen.”

“De combinatie van werken in loondienst en een eigen praktijk hebben, vind ik erg fijn. Dat heeft te maken met verschillende accenten die deze twee werkplekken met zich meebrengen. Speltherapeut zijn is ontzettend mooi. Je bent zelf je instrument: als therapeut bouw je aan de relatie en spel is het middel, dus je moet overweg kunnen met uiteenlopend spelmateriaal.”

Zou je kunnen omschrijven wat er moeilijk is aan je vak?

“Dat ik met veel schrijnende levensverhalen te maken heb, maar juist die moeilijkheid is aan mij besteed. Ik weet vooraf de antwoorden ook niet, maar we gaan samen op zoek. Het is doorgaans complexe casuïstiek waarin kinderen klem komen te zitten.”

“Vaak zijn het problemen die opstapelen vanuit een voorgaande generatie. Ouders die zelf geen goed voorbeeld hebben gehad. Ik ga ervanuit dat alle ouders het beste voor hun kinderen willen, ook in situaties waarbij er bijvoorbeeld sprake is van misbruik of verwaarlozing. Daarmee zeg ik niet dat ik dit goedkeur, maar het komt ergens vandaan. Als ouders zelf geen voorbeeld hebben gehad van hun eigen ouders, hoe moeten zij dit dan goed doorgeven? Hoe laten zij zien hoe je relaties aangaat en onderhoudt, hoe je er voor de ander kunt zijn?”

“Deze ouders hebben iets nodig. Lukt het in samenwerking om de cirkel te doorbreken? In veel gevallen niet volledig, maar in sommige wel. De situatie verbeteren lukt tot nu toe altijd. In elk geval kun je voor een kind zelf van betekenis zijn. Je kunt een veilige haven zijn, een plek waar een kind even kan bijkomen. Waar het kind nieuwe vaardigheden leert en waar er samen veel plezier is.”

“De spelbeelden (dat is wat het kind laat zien in spel) kunnen zeer heftig zijn en mij ook echt raken. Een kind dat eerst een lieflijk hartje schildert en vervolgens het hartje overwalst met dikke klodders zwarte verf. Het feit dat het mij raakt, maakt dat ik mijn werk goed kan doen. Ik voel de pijn, de frustratie of het verdriet, maar in andere situaties ook het enthousiasme en de trots. Dit mag er allemaal zijn en waar nodig zet je interventies in, dat komt zeer nauw.”

Wat moet je kunnen om dit werk te doen?

“Om dit werk als speltherapeut te kunnen doen, moet je zelf psychisch gezond zijn. Je moet jezelf goed kunnen lezen en kunnen reflecteren om te weten ‘wat is van mij en wat is van het kind?’ Ook is het van belang dat je kunt kijken naar de kleine dingen, kleine stapjes zetten en in het hier-en-nu zijn. Het is nodig om goed te kunnen afstemmen, de vraag achter de vraag te zien en aan te sluiten bij wat nodig is. Dat is bij iedereen verschillend. En zelfstandig kunnen werken is van belang. We werken niet met een dichtgetimmerd protocol, maar kijken per situatie.”

Wat zou je willen zeggen tegen mensen die nog niet in de zorg werken?

“Ik zou zeggen, trek de stoute schoenen aan, ga ergens een kijkje nemen en ga in gesprek. Als je je leerbaar opstelt en handen uit de mouwen steekt dan kom je al een heel eind. Durf het gewoon, je hoeft het niet in een dag te kunnen!”

Nog altijd voelt ze de boosheid als ze ziet dat er lelijk gedaan wordt tegen iemand die ‘anders’ is. Iedereen is uniek, maar iedereen telt mee. Is dat dé reden waarom ze in de zorg is gaan werken?

Voor de patiënt een spannend moment: net voor of na een operatie, voor mij is het mijn dagelijks werk. Op de recovery zien we patiënten in alle leeftijdscategorieën en van verschillende specialismen. Ik ben in 2011 begonnen in het Martini Ziekenhuis in Groningen en in 2015 als leerling recovery verpleegkundige. Tijdens de opleiding leer je alles over pré- en postoperatieve zorg, bijvoorbeeld welke risico’s verschillende anesthesietechnieken met zich mee brengen en hoe je moet handelen als zich een ongewenste situatie voordoet.

Ik neem jullie graag mee in een dagdienst bij mij op de recovery:
’s Ochtends beginnen we de dienst met een dagstart. We bespreken de planning en bijzonderheden van die dag. Vervolgens heeft elke recovery verpleegkundige de verantwoordelijkheid over maximaal drie patiënten. Aan het begin van mijn dienst weet ik niet welke patiënten ik na hun operatie zal opvangen. Voor de opvang van (acute) patiënten is wereldwijd een methodiek afgesproken, de ABCDE-methodiek. Deze methode gebruiken wij ook bij de opvang van onze patiënten. Het zorgt ervoor dat je de patiënt in de meest veilige volgorde ‘in kaart brengt’. Hierin maak ik natuurlijk ook gebruik van mijn opgedane kennis en ervaring. Als ik alle nodige informatie heb verzameld maak ik een risicoanalyse: welke problemen kan ik nog verwachten en wat onderneem ik als deze problemen zich voordoen? Zo ben ik voorbereid op een acute situatie. Het is in onze setting van belang om snel te kunnen schakelen en handelen. De situatie van een patiënt kan immers plotseling veranderen, bijvoorbeeld door een nabloeding. Ik moet dan prioriteiten kunnen stellen, handelen en delegeren aan collega’s zodat de patiënt opnieuw stabiel kan worden.
Voor communicatie met de anesthesioloog en chirurg hanteren we de SBAR-methodiek, waardoor ik kort en duidelijk de situatie van de patiënt én mijn vraag kan overbrengen.
Natuurlijk bestaat mijn werk niet alleen uit acute situaties. Ik maak een praatje met de patiënt, luister naar zijn/haar verhaal, informeer naar de pijnstatus en geef zo nodig pijnstilling, zorg dat de patiënt lekker in bed ligt en zich comfortabel voelt, meet een bloedsuiker of zorg voor een waterijsje. De zo belangrijke ‘kleine dingen’.
Als de meest urgente risico’s uit mijn risicoanalyse zijn afgenomen en de overgebleven risico’s beheersbaar zijn voor de verpleegafdeling, dan mag de patiënt weer terug naar zijn/haar kamer. Binnen het zorgproces van deze patiënt, zit mijn taak er nu op.
In het Martini Ziekenhuis is er sprake van een je en jij aanspreekcultuur waardoor er een gemoedelijke sfeer heerst. De anesthesiologen en chirurgen zijn laagdrempelig benaderbaar, wat de samenwerking prettig maakt.
Aan het einde van de dagdienst houden we een dagevaluatie. Hierin bespreken we het verloop van de dag. Wat ging goed en wat kan beter? Ons team bestaat zowel uit mannen als vrouwen van verschillende leeftijden. Er is veel kennis en ervaring aanwezig bij de oudere collega’s en de jongere collega’s geven weer nieuwe inzichten uit bijvoorbeeld de opleiding.

Sinds de komst van Corona in maart 2020 werden er minder patiënten geopereerd. Het aantal opnames van patiënten met Corona nam snel toe, zowel op de verpleegafdelingen als uiteindelijk op de Intensieve Care. Al snel bleek de vraag naar IC bedden dusdanig groot, dat er een nood IC werd ingericht bij ons op de recovery. Hier werden positief geteste Corona patiënten opgenomen en ook ons team werd voor deze zorg ingezet. Ik wist niet mij te wachten stond bij deze patiëntencategorie. Ik werd uit mijn comfortzone gehaald. Natuurlijk hebben een IC verpleegkundige en recovery verpleegkundige raakvlakken binnen het werkveld, maar toch zeker ook verschillen.
Gelukkig werd er goed op geanticipeerd: er werden scholingen ontwikkeld ter voorbereiding op het werken op de Corona Intensive Care. Ik vond het fijn om wat betreft kennis en kunde goed voorbereid te zijn. Met collegae van de anesthesie, operatieassistenten en verpleegkundigen vanuit de kliniek hebben we uiteindelijk de Intensive Care ondersteund. Ik heb het werken op de Intensive Care als intensief maar leerzaam ervaren. Het heeft veel indruk op mij gemaakt. Zo werden overgeplaatste patiënten van buiten de regio in de loop van de tijd bijvoorbeeld wakker in Groningen, soms angstig en zonder familie om zich heen. Dat wens je niemand toe. Maar ook daar werd weer het beste van gemaakt: zo ontvingen we van de familie foto’s die we bij het bed van de patiënt konden hangen. Daarnaast belden onze collega’s van de Intensive Care regelmatig via face-time met familieleden van deze patiënten.

Het vergde en vergt flexibiliteit van ons team recovery verpleegkundigen maar ook van onze collega’s op de Intensive Care. Samen hebben we onze weg gevonden in deze nieuwe setting. Het motto van het Martini Ziekenhuis “Samen voor de beste zorg” heb ik in deze hectische periode ervaren. Je ziet waar je binnen een kort tijdsbestek samen toe in staat bent! #teammartini.