Over gevangeniszuster Sanne

Waar het allemaal begon

Mijn fascinatie voor het gevangeniswezen ontstond al in mijn jeugd. Ik keek vaak gevangenisprogramma’s, detectives en andere spannende series. Ik kan me herinneren dat ik al vrij jong heb gezegd dat ik in de gevangenis wilde werken. Niet wetende wat dat zou inhouden natuurlijk.
De ene helft van mijn familie werkt in de zorg, de andere helft zit bij de politie. Beide kanten trokken me.

Tegen alle adviezen in, want “het verdient niet goed”, begon ik in 2011, na het behalen van mijn diploma, aan de HBO-V. Het grootste gedeelte van mijn klasgenoten was gedreven om aan de slag te gaan in het ziekenhuis. Het liefst op de kraamafdeling of de kinderafdeling. Die ambitie heb ik echter nooit gehad. Het mooiste vind ik om zorg te verlenen aan die mensen die het nodig hebben, maar niet altijd willen of verwachten.

”Ik vond het geweldig en overtrof al mijn verwachtingen”.

Ik heb van jongs af aan interesse in de ‘minder bedeelden’ in de samenleving. Altijd heb ik het bijzonder gevonden dat mensen op een bepaald punt in hun leven een verkeerde keuze maken, waardoor ze bijvoorbeeld dakloos worden of in detentie belanden. Uit ervaring weet ik inmiddels dat het lijntje dun kan zijn en de grens tussen ‘goed’ en ‘kwaad’ voor veel mensen lastig te bepalen is. Je bent die grens immers makkelijk over en terug is vaak een lastiger verhaal. Het is soms dan ook confronterend om te horen dat mensen die vroeger bij je in de klas zaten, wél het verkeerde pad op zijn gegaan en in de criminaliteit belanden.
Tijdens mijn HBO-V heb ik drie stages gedaan in de P.I. Leeuwarden. Ik vond het geweldig en overtrof al mijn verwachtingen. Nu kon ik toch de koppeling maken tussen beide werelden: de gevangenis en de zorg.
Na mijn afstuderen ben ik gaan solliciteren in de P.I. Zwolle en met succes: ik werk nu bijna 5 jaar op de medische dienst, heb de opleiding tot justitieel verpleegkundige gedaan en inmiddels studeer ik voor verpleegkundig specialist.

Veiligheidsaspecten: ”Kan ik er eventueel uit als iemand heel erg boos wordt?”

Wat moest ik daar aan wennen. ’s Ochtends binnenkomen: riem af, schoenen uit, jas en tas in de bak en door de scanner. Je weer aankleden, pieper pakken, sleutels pakken en door de lange gangen van de gevangenis naar de medische dienst lopen. 15 minuten voor je van de voordeur tot op je werkplek bent. En niet te vergeten: de hele dag geen telefoon bij je.
Ondanks dat ons werk grotendeels bestaat uit het verlenen aan zorg aan gedetineerden, is het natuurlijk belangrijk dat je rekening houdt met veiligheidsaspecten. Het is van belang dat je goed bedenkt waar je in een kamer gaat zitten. Kan ik er eventueel uit als iemand heel erg boos wordt, draag ik mijn pieper juist en liggen er geen potentieel gevaarlijke materialen op tafel. Ondanks dat dit heftig en spectaculair klinkt, is het vooralsnog een veilige en geweldige baan. Ik heb nog nooit op mijn pieper hoeven drukken en heb me zelden onveilig gevoeld.

De influencer GevangeniszusterSanne

Twee jaar geleden is er een oproep geweest onder personeel of je het leuk zou vinden om af en toe wat ambassadeurswerk te doen voor DJI (dienst justitiële inrichtingen). Dat leek me leuk: ik ben tenslotte trots op mijn werk en heb het enorm naar mijn zin. Niet wetende dat dit enorm veel publiciteit en werk met zich mee zou brengen. Inmiddels wordt ik door bewaarders gekscherend ‘influencer’ genoemd en word ik op die manier ook voorgesteld aan nieuw personeel. Ik ben en blijf natuurlijk gewoon verpleegkundige Sanne, maar ben inderdaad veel zichtbaar op onder andere sociale media. Ik hou me met name bezig op instagram op het account genaamd @gevangeniszusterSanne en ben inmiddels de 6300 volgers gepasseerd. Soms vind ik dat bizar: bedenk je eens dat er zesduizend mensen voor je neus zouden staan.

”Inmiddels wordt ik door bewaarders gekscherend ‘influencer’ genoemd”

Doel

Via sociale media wil ik meer bekendheid creëren over het werk in de gevangenis, zeker als verpleegkundige. Het is namelijk een geweldige werkplek met een doelgroep die nog altijd uitdagend is en ondanks alles ook gewoon recht heeft op goede zorg.